ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1057

آن كندی كردم، چنان كه به جانب دواعی دنيا، و كالای پوسيده اش، و گياه فناپذيرش، و نمای از بين رونده اش شتافتم!! پروردگارا مرا بيم دادی و تشويق نمودی، و بر من به بندگی ام احتجاج كردی، و عهده دار روزی ام شدی، به نادرستی از بيممت ايمن شدم، و از تشويقت بازماندم، و بر ضمانتت اعتماد نكردم، و احتجاجت را سبك انگاشتم!! خدايا ايمنی ام را از تو در اين دنيا هراس قرار ده، و بازماندنم را به شوق تبديل كن، و سبك شمردنم را نسبت به حجّتت به بيم از خودت بازگردان، سپس از روزی ات به آنچه نصيب من نموده ای خشنودم كن، ای بزرگوار، از تو می خواهم به حق نام بزرگت، خشنودی ات را هنگام خشم، و گشايش را زمان گرفتاری، و نور را به گاه تاريكی، و بصيرت را وقت مشتبه شدن فتنه، پروردگارا سپرم را از خطاهايم محكم گردان، و درجاتم را در بهشت بلند فرما، و همگی اعمال را پذيرفته قرار ده، و حسناتم را چند برابر و پاك گردان. به تو پناه می آورم از همه فتنه ها چه آنچه آشكار است چه پنهان، و از خوراكيها و آشاميدنی های فاخر و گران قيمت، و از شرّ آنچه می دانم، و نمی دانم. و به تو پناه می آورم، از اينكه بخرم نادانی را به دانش، و جفا را به بردباری، و ستم را به عدالت، و قطع رحم را به نيكی، و بی تابی را به شكيبايی، و هدايت را به گمراهی، و كفر را به ايمان.

مؤلّف گويد: اين دعا مشتمل بر مضامين بلندی است، و عبد الرحمن بن سيابه همان كسی است، كه حضرت صادق عليه السّلام او را وصيت سودمندی فرموده كه بيانش در اينجا شايسته است، عبد الرحمن نقل كرده: وقتی پدرم سيابه از دنيا رفت، مردی از دوستانش در منزل ما را كوبيد، من به سويش رفتم، به من تسليت گفت سپس پرسيد: پدرت