توبه، ص: 10

آلودگی ای فراگير است و دارای مسكّن ويژه نيست؛ فقط در چشم سكونت نمی گيرد؛ فقط در گوش، و يا در زبان، يا در دست، يا در شكم، يا در شهوت نمی گيرد. خطر «گناه»، خطرِ سنگين و فراگيری است؛ يعنی همان طور كه باطن را می گيرد، فكر را هم می گيرد؛ قلب را هم می گيرد؛ نفس را هم آلوده می كند.

در اين جا لازم است به سه نمونه از آلوده كنندگی «گناه» و منازلی كه در مسير آلوده سازی انتخاب می كند، اشاره كنم. البته، بيان اين نمونه ها برای اين است كه انسان بداند گناه می تواند به همه جا نفوذ بكند. سند اين سخن هم قرآن مجيد است: «بَلَی مَنْ كَسَبَ سَيِّئَهً و أَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ». «1» ضمير أَحَاطَتْ ، به انسان بر می گردد. از اين آيه می شود فهميد كه «گناه» اين توان را دارد كه تمام وجود

______________________________
(1) 1. بقره: 81.