توبه، ص: 6

خسارت دوم گناه، دوری از قرب حق

امّا درباره خسارت دوم امام (ع) می فرمايد: «وَ جَلَّلَنْیِ الّتَبَاعُدُ مِنْكَ لَبَاسَ مَسَكَنَتِی.» «1» به تدريج گناه باعث دور شدنم از حضرتت شده است. اين دوری تا جايی ممكن است ادامه پيدا كند كه من را از هر عبادتی و خدمتی خلع سلاح نمايد و زمين گير سازد: «ثُمَّ كَانَ عَاقِبَهَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوءی أَن كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ ». «2» «گناه»، وقتی زمانش طولانی شود و دايمی گردد و به تعبير خود قرآن، «مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ »: پی در پی شود؛ پيوسته شود، تا وقت مرگ باعث می شود كه تمام نيروهای معنوی انسان از دست برود و او تبديل به «اولئِكَ كَالْأَنْعَامِ » (اعراف: 179) گردد؛ كه ديگر نمی تواند نه قدم عبادت بردارد، و

______________________________
(1) 3. صحيفه سجاديه، همان.

(2) 1. روم: 10.