عنايات امام عصر(عج)، ص: 25

خانم! شايد پروردگار عالم اراد شفای من را نداشته باشد و من به اين حال بميرم. اصل نيتم برای سفر به كربلا است، ولی تو به هر كس از قوم و خويش هايمان كه درباره من پرسيد كه او را كجا می بريد، بگو كه او را به اسرائيل می بريم؛ چون در ميان آن ها آدم ضعيف، بدحجاب و بی حجاب داريم؛ برای اين كه اگر به كربلا رفتيم و اراد خدا، شفای من نبود، ما اعتقاد مردم را به سيدالشهداء (ع) ضعيف نكنيم. به نظر من، او در اين جا سخن تحسين برانگيزی گفت و اين آدم با معرفت خواست برای حسين (ع) آبروداری كند، و خواست بگويد، همان طوری كه شما در قيامت برای ما آبروداری می كنيد، من هم برای شما آبروداری می كنم و آبروی شما را نمی برم. آخر سر، گفتم، در قوم و خويش ها پخش كن كه ما به اسرائيل می رويم. او را قسم دادم كه واقعيت ماجرا را به هيچ كس نگويد ولو به پدر و مادرش و حتی به مادر، برادران و خوهرانم. خلاصه، به هيچ كس ماجرای رفتنمان را نگويد. موقع رفتنمان، همه به ديدن ما آمدند و گفتند، ان شاء الله به كجا می خواهيد