اگر سنت او و رويه خدائى او، امر به توبه و گشايش ابواب رحمتش نمىبود طاقت تحمل بار سنگين گناه براى كسى نبود و هر قوى نفسى زير فشار گناه و عصيان و تخطى و نافرمانى شانه خم مىكرد و عنان از دست مىداد ولى گشايش باب توبه يك گرهگشائى درباره بندگان است كه با آن تكليف شاقى ندارند، بلكه خداى تعالى تكليف را بر حسب طاقت به يك نسبت مستقيم مقرر فرمود و ما را بيش از قدرت خويش امر نفرموده و مشكلى براى ما مقرر نكرده مگر پس از ارائه طريق و راهنمائى به حجت و دليل روشنى در خود انسان و در خارج وجود او. اين حجت و دليل ما را از معذوريت بركنار مىسازد مگر آنكه ما حجت و دليل او را ببينيم و برخلاف آن عمل كنيم.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.