و با نظر رحمت بر من بنگر و تو خود، كارساز من باش؛ چرا كه اگر مرا به خود وابگذارى، از به انجام رساندن آنها فرومىمانم، و آنچه را كه صلاح من در آن است، از دست مىدهم، و اگر مرا به بندگانت بسپارى، روى درهم كشيده، به خشم مىآيند، و اگر به نزديكانم وانهى، نوميدم مىكنند، و چنان كه ببخشند، اندك و ناگوار مىبخشند، و بر من منت فراوان مىنهند، و مرا نكوهش بسيار مىكنند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.