هر چند در انجامش بدن من اظهار ناتوانى كند و نيرو و توان من در مبادرت بدان كوتاهى ورزد يا وضع مالى من فراخى آن تحمل نكند يا دستم بدان نرسد، خواه آن وظيفه را در ياد داشته يا به دست فراموشى سپرده باشم. پس آن را به عطاى گرانقدر و رحمت و فراوانى آنچه در نزد توست ادا فرما چرا كه تو فراخ بخش كريمى، تا چيزى از آن بر گردن من باقى نماند تا اراده فرمايى كه در روز ديدارت پروردگارا از نيكيهاى من بكاهى يا بر بديهايم بيفزايى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.