آن چشمها به خشوع فروهشتگانى (كه چنان محو عظمت و جلال تواند) كه (حتى) تمناى نگريستن به نور جمالت در ضميرشان نمىگذرد، آن سرها به زير افكندگانى كه از دير زمان، به آنچه نزد تو است راغبند، شيفتگان به ياد عطاياى تو، و متواضع در برابر عظمت و شكوه كبريائىات مىباشند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.