خدايا بر ذمهام حقوقى است از بندگان تو، كه آنها را به ياد دارم، و حقوقى است كه آنها را از ياد بردهام. با اين حال، همهى آنها در پيش چشم توست؛ چشمى كه خواب نمىرود، و در ظرف علم توست؛ علمى كه فراموشى بدان راه ندارد. پس در برابر آنها به صاحبانش جايگزينى عطا كن، و گرانبارىاش را از دوش من بردار، و سنگينىاش را سبك گردان، و مرا از اين كه مانند آنها را انجام دهم، به عصمت خود، نگاه دار!
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.