فراز 2 از دعای 31 ( خدایی که امید امیدواران از او نمی‌گذرد )

2- او پايان اميد اميدواران است:

وجود مقدّسى كه از باب لطف و عنايت و رحمت و مرحمت. صفحه با عظمت هستى را به وجود آورده، و اين همه نقش رنگارنگ بر آن نقّاشى نموده، از خاك ناچيز نطفه انسان را ساخته، و در تاريك خانه رحمْ بدن و صورت وى را آراسته، آنگاه از روح خود در او دميده، و آنچه لازمه رشد و كمال بوده مايه آن را در وجودش نهاده، سپس وى را با بدرقه محبّت و لطفش به دنيا آورده، و آغوش مهر مادر و عشق پدر را جايگاه او قرار داده، از سينه مادر به او شير گوارا نوشانده، و پدر را خدمتكار دست به سينه او فرموده، پس از مدتى از ميان لثه‌هايش دندان رويانيده، و به تدريج سفره زندگى را در خور او پهن كرده و وى را به انواع نعمت‌هاى ظاهرى و باطنى آراسته، البته بايد نهايت اميد وى باشد؛ زيرا تمام تكيه گاه‌هائى كه بشر براى خود انتخاب كرده بناى بر آب است، و در طول تاريخ بسيار اتفاق افتاده كه اميد افراد به افراد يا اميد افراد به عناصر و اشيا، تبديل به يأس و نااميدى شده و تنها جائى كه اميد كسى نااميد نشده پيشگاه مقدّس حضرت اوست.

دردمندى به در خانه‌اش نرفت كه دردش دوا نشد، حاجتمندى به او مراجعه نكرد مگر اين كه حاجتش برآورده شد، مستمندى از او نخواست، مگر اين كه به خواسته‌اش رسيد، قرض دارى نزد او نرفت مگر اين كه قرضش ادا شد. گنهكارى به حضرتش نناليد مگر اين كه گناهش در دايره عفو و بخشش رفت.