بدينگونه، چنين كسى، زار و نزار در مقابل آستان تو ايستد. فروتن چشم بر زمين دارد. در مقابل عظمت و بزرگيت به خوارى خود را بيمقدار انگارد، و با فروتنى و خضوع بسيار راز خويش- كه تو بر آن داناترى- نزد تو آشكار سازد و ملتمسانه به گناه خويش- كه تو بر آن داناترى- اعتراف كند. آنگاه به خاطر گناهانى- كه تو بر تباهى آنان آگاه- و لغزشهائى كه- فرمان تو باعث رسوائى او گرديده- از تو طلب «توبه» و پوزش و استغفار نمايد. گناهان و لغزشهائى كه دوران آن اينك گذشته باشد و گرفتاريهايش باقى مانده باشد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.