فارسی
فراز 17 از دعای 32 ( اعتراف به کوتاهی و کوچکی عمل )
وَ لَا أَسْتَشْهِدُ عَلَى صِيَامِي نَهَاراً ، وَ لَا أَسْتَجِيرُ بِتَهَجُّدِي لَيْلًا ، وَ لَا تُثْنِي عَلَيَّ بِإِحْيَائِهَا سُنَّةٌ حَاشَا فُرُوضِكَ الَّتِي مَنْ ضَيَّعَهَا هَلَكَ .
و من، هيچ روز را بر روزه‌گيرى‌ام گواه نمى‌گيرم (چون روزه‌اى كه قابل ذكر باشد ندارم)، و هيچ تهجد و شب‌زنده‌دارى‌ام را پناه خود نمى‌شمارم (زيرا نمى‌توانم از آن، نام ببرم)، و نه مستحب و سنتى، به خاطر احياء و انجامش مرا تحسين مى‌نمايد، مگر واجباتت كه هر كس آنها را ترك كند هلاك خواهد شد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - محمد بن سلیمان تنکابنی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
