فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس به فضل و احسانت همچون نيكوكارى مهربان، مرا غذا دادى، و آن همه محبت را از سر لطف، تا بدين پايه كه رسيده‌ام همچنان ادامه مى‌دهى. رشته‌ى خير و نيكى‌ات از من نمى‌گسلد، و حسن رفتارت درباره‌ام به تعويق نمى‌افتد، و با اين وجود، اعتمادم تقويت نمى‌شود، تا كوششم را به كارى كه در نظرت برايم سودمندتر است مصروف دارم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.