فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

اما اين تو بودى كه از سر مهر به من غذا دادى، و آن را به احسانت تاكنون تداوم بخشيدى. آرى، سايه‌ى مهرت همچنان بر سرم گسترده و جويبار احسانت به هيچ درنگى بر من روان گشته، و من با اين همه مهربانى به خود نمى‌آيم، كه بهره‌هاى كرامند بيشترى را كه نزد توست به دست آرم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.