فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

بار خدايا، اگر اين منت بر من نهى، بر كسى منت نهاده‌اى كه بيمش از تو از آزمندش به تو پيش است، و نوميدى‌اش از رهايى، از اميدش به رهايى افزون است، اين نه بدان معناست كه از رحمتت نوميد است، يا به فريب‌ها دل خوش نموده است، بلكه از آن روست كه نيكى‌هايش در برابر بدى‌هاش اندك است، و دليل‌هاش در همه‌ى دادخواهى‌ها سست است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.