چنين رفتار مىكنى اى خداى من با كسى كه خوفش از تو بيشتر از طمعش در توست، و با آنكه نوميدش از نجات محكمتر از اميدش به خلاص است، نه اينكه نااميدش از روى يأس از رحمت تو باشد، يا طمعش از روى غرور، بلكه از باب كمبود نيكىهاى او در ميان بديهايش، و ضعيف بودن دليلهاى او در تمامى پى آمدهاى گناهانش.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.