فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و (اى خداى من!) اگر يكى از آفريدگان، ديگرى را به مانند آنچه كه تو بندگانت را بدان رهنمودى، راه مى‌نمود، سزاوار ستايش بسيار بود، و او را به نيكى ياد مى‌كردند، و منت او را داشتند، و به هر زبانى ثنايش مى‌گفتند. پس سپاس تو راست تا آن جا كه راه سپاسگزارى‌ات باز است، و تا آن جا كه در ستايش تو، الفاظ را مجال است، و انديشه را به معنا و حقيقت آن راه است.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.