فراز 105 از دعای 47 ( سلامتی و سعادت )

رحيم و رحمانا، مرا به بلاى درد و مشكلاتى كه غلامان و كنيزان و اسيران دارند مبتلا مكن. مرا همچون كسى كن كه تو نسبت به او در نهايت و كمال، محبت مى‌كنى، از بلا ايمنش مى‌دارى، بر او انعام و اكرام روا مى‌كنى، از اعمالش راضى و خشنودى، و به اين دلايل او نزد تو گراميقدر است، و او را همراه با سعادت از اين دنيا مى‌برى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.