فراز 67 از دعای 47 ( هدایت و ارشاد الهی )

قادرا، من آن بنده تو هستم كه پيش از آفرينش و پس از آفرينشت (آنگاه كه نبودم و تو آفريدى و اينك كه هستم و تو مرا چنين هستى بخشيده‌اى) به من نعمت دادى. آنگاه من آن كسى شدم كه تو به دين خويش هدايتم نمودى، و به من آن توفيق بخشيدى تا واجبات و اوامر تو بجا آورم، و تو آنرا به ريسمان اعتقاد خود، پايدار داشتى، به حزب خويش داخل كردى، و به دوست داشتن دوستانت، و دشمنى با دشمنانت هدايت و ارشاد نمودى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.