فراز 69 از دعای 47 ( پناهندگی به رحمت خدا )

عيب پوشا، اينك اين منم كه در آستان تو شرمسارم، خوارم، فروتنم، نالان و نزارم. بيمناكم كه مبادا مرا به كيفر گناهانم بگيرى. اينك اين منم كه به عيب و خطاى بزرگ خويش نزد تو اعتراف مى‌كنم. عفو تو مى‌جويم و به رحمتت پناه مى‌برم. اعتراف مى‌كنم كه هيچ امانبخشى غير تو مرا امان ندهد، و هيچ بازدارنده‌اى جز تو مرا از گناه باز ندارد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.