فراز 17 از دعای 49 ( نردبان رسیدن به خشنودی‌ پروردگار )

خداوندا مرا ببخش و از رحمت خود نصيب وافر ده و توفيق دايم عطا كن كه آن را نردبانى سازم و بر آن بالا روم و به سوى رضوان تو و ثواب و رضاى تو برسم و ايمن گردم از عذاب و عقاب تو يا ارحم الراحمين. الا اى طالب راه حقيقت شنو شرحى ز اسرار طريقت دو ره باشد ره حق اى خردمند وزين دو نيست بيرون هر چه گفتند يكى راهى كه حق بر بنده بگشود در آن ره دعوت و ارشاد فرمود بود آن ره هدايت در هدايت همه نور است به دوش تا نهايت نباشد يك سر مو انحرافش طريق ديگران بر خلافش صراط مستقيم اين است اى يار صراط احمد است و آل اطهار ره ديگر كه گفتم هست راهى كه جويد بنده زان قرب الهى بود اين راه دور و پيچ در پيچ همه ظلمت همه زحمت دگر هيچ به حق بى‌عون حق نتوان رسيدن به خود راه خدا نتوان بريدن ز فكرت وصل او جستن محال است ره بنده ضلال اندر ضلال است كه بى‌تجويز فرمان الهى نجويد بنده قرب پادشاهى توئى شه من گداى ره نشينم بده چشمى كه در هر جا تو بينم تو غفارى و من عبد گناهكار تو ستارى و من نادم ز كردار چه نيكو گفت آن پير خردمند گنه از بنده و عفو از خداوند ندارم غير تو يارب پناهى ببخشايم به فضلت يا الهى‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.