فراز 4 از دعای 49 ( پناه بر خدا از دشمنانی با شمشیرهای کشیده )

پس چه بسا دشمنى كه شمشير عداوت و دشمنى خود را عليه من آخته و برهنه نموده و دم تيغش را برايم تيز كرده و سر نيزه‌اش را براى من پرداخته و سموم و زهرهاى كشنده‌اش را برايم با آشاميدنى من درهم آميخته و تيرهاى خويش را كه به خطا نمى‌رود به سوى من نشانه گرفته و چشم مراقب و نگهبان او يك لحظه از من به خواب نرفته و بر آن شده كه بر من زيان رساند و از آب تلخ شرارت‌هاى خويش جرعه جرعه به من بنوشاند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.