جانم و زبانم و عقل و خردم تو را سپاس و شكرگزارند؛ سپاسى كه به سر حد وفا و حقيقت شكر برسد؛ سپاسى كه نهايت خشنودى تو از من باشد. پس مرا از ناخشنودى خودت رهاييم بخش.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.