جعفر بن عقيل بن ابى‏طالب‏

جعفر بن عقيل بن ابى طالب، مادرش امُ البنين دختر نضره يا شقره است. وى پس از شهادت عبداللَّه بن مسلم عازم ميدان شد و اين رجز را خواند:
    
         انَا الْغُلامُ الأبْطَحِىُّ الطَّالِبى              مِنْ مَعْشَرٍ فى هاشِمٍ وَغالِبٍ
             وَنَحْنُ حَقّاً سادَةُ الذَّوائِب             هذا حُسَيْنُ أَطْيَبُ الأَطائبِ
    
من جوان ابطحى طالبى هستم، از گروهى كه ميان بنى هاشم از نسل غالبند
    
ما از سادات سرشناسيم، اين حسين است پاك ترين پاكان
    
جعفر پس از جنگى دليرانه به روايتى دو و به روايت ديگر پانزده تن از سپاه دشمن را كشت و سرانجام، خود به وسيله بشر بن سوط يا حوط به شهادت رسيد.
    
در زيارت ناحيه چنين آمده: «السَّلامُ عَلى جَعْفَرِ بْنِ عَقيلٍ، لَعَنَ اللَّهُ قاتِلَهُ وَرامِيَهُ بِشْرَبْنَ خُوط»