خداوند در مورد اين پيامبر بزرگ فرمود:
.... اِنّا وَجَدْناهُ صابِراً
ما او را بنده اى شكيبا يافتيم ، او كه همواره رو به درگاه ما داشت ، چه نيكو بنده اى بود.
حسين عليه السلام را خداوند نه تنها شكيبا يافت ، بلكه سپاسگزار به آنچه موردرضاى خدا باشد نگريست ، فراتر از آن ، خشنود به تحمّل همه رنجها براى او، يافت ؛ به همين دليل بود كه او را به نفس آرامش يافته و خشنود بارگاه خويش ، وصف فرمود.
و نيز در مورد او به اين بسنده نكرد كه :
چه نيكو بنده اى است ! بلكه او را مبارك توصيف كرد. و در رديف بندگان خاصّ خود قرار داد و حسين عليه السلام را از محمّد صلى الله عليه و آله بنده برگزيده اش كه در موردش فرمود:
سُبْحانَ الَّذى اَسْرى بِعَبْدِه
حسين عليه السلام همواره رو به درگاه خدا داشت چرا كه هر فرمانى از جانب خدا را به انجام مى رساند، به فرمان سخت ترى ، ماءمور مى شد و شور و شوق ديدار خدا در همه وجودش شراره مى كشيد.
ايّوب پيامبر بر همه آزمايشها و گرفتاريها، شكيبايى ورزيد و خدا او را شكيبا يافت امّا شماتت دشمن را تحمّل نكرد.
حسين عليه السلام در روز پرشكوه عاشورا بر همه مصائب ، شكيبايى ورزيد، امّا هنگامى كه خواهرش زينب عليها السلام را نگريست كه در آستانه شهادت برادر از خيمه ها بيرون آمده ، اين برايش سخت گران آمد و كوشيد تا او را به خيمه ها بازگرداند.
منبع : تبیان
