مسأله ى بسيار باعظمت اخلاص و خلوص نيت واقعيتى است كه در قرآن مجيد و روايات به شدت مورد توجه قرار گرفته.
تنها فكر و نيت و عمل و اخلاقى از ارزش برخوردار است، و صاحب آن مستحق اجر عظيم و رضوان الهى است كه غرق در خلوص باشد.
حركت و كار و كوشش، و امور اخلاقى اگر براى غير خدا انجام بگيرد فاقد ارزش است، و نزد خداوند اجر و مزدى ندارد.
كسى كه از گناهان توبه مى كند به فرموده ى قرآن مجيد بايد پس از توبه به اصلاح حال و قال خود برخيزد، و در تمام امور پناهنده به حضرت حق شود، و تمام دين و شئون دينش را براى خدا خالص كند، و از ريا و خودنمايى بپرهيزد، و در انجام فرايض و تكاليف جز با خدا معامله ننمايد تا معيت با اهل ايمان پيدا كند، در اين زمينه آيه ى زير بسيار بسيار قابل توجه و دقت است:
«إِلَّا الَّذِينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ اعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَ أَخْلَصُوا دِينَهُمْ لِلَّهِ فَأُولئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ وَ سَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْراً عَظِيماً» .
مگر آنان كه توبه كردند، و خود را اصلاح نمودند، و پناهنده به خدا شدند، و دين خود را براى خدا خالص نمودند، پس اينان با مؤمنانند و به زودى خداوند به مردم مؤمن اجر عظيم عنايت مى كند.
«أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ...» .
آگاه باشيد دين خالص براى خداست.
آنچه آلوده به ريا و خودنمايى و شرك است از عرصه گاه حريم حق جداست و ربطى به حضرت او ندارد.
«... فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ» .
پيامبر من! خدا را عبادت كن در حالى كه دين را براى او خالص قرار دهى.
اعمال غير مخلصان پوچ و هيچ است، و خريدار اعمال مخلصان خداوند مهربان است.
«... لَنا أَعْمالُنا وَ لَكُمْ أَعْمالُكُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ» .
پيامبرم! به بدكاران و مشركان بگو: اعمال ما براى ماست، و اعمال شما براى شما و ما نسبت به خداوند بندگان با اخلاصيم.
ريا عمل را باطل مى كند و ارزش آن را بر باد مى دهد، و اخلاص، عمل را قيمت مى دهد و آن را مايه ى جزا و مزد آخرت مى نمايد.
بر توبه كننده لازم است نيت خود را اصلاح كند، و محور اراده و قصد باطنى خود را خدا قرار دهد تا درخت توبه ى او به ميوه بنشيند.
راه كسب اخلاص، توجه به خدا و قيامت و دقت در روش و منش اولياى الهى است، و اينكه انسان باور كند كليد بهشت و جهنم در اختيار كسى جز خدا نيست، و سعادت و شقاوت انسان ربطى به ديگران ندارد.
رسول خدا در رابطه با سود اخلاص فرموده اند:
مَا اخْلَصَ عَبْدٌ لِلّهِ عَزَّ وَجَلَّ ارْبَعِينَ صَباحاً الّا جَرَتْ يَنابِيعُ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلى لِسانِهِ .
بنده اى چهل روز خود را براى خداوند خالص ننمود، مگر اينكه چشمه هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى شد.
امام صادق عليه السلام فرموده اند:
انَّ الْمُؤمِنَ لَيَخْشَعُ لَهُ كُلُّ شَىْ ءٍ وَيَهابُهُ كُلُّ شَىْ ءٍ ثُمَّ قالَ: اذا كانَ مُخْلِصاً لِلّهِ اخافَ اللَّهُ مِنْهُ كُلَّ شَىْ ءٍ حَتّى هَوامَّ الْارْضِ وَسِباعَها وَطَيْرَ السَّماءِ .
همانا براى مؤمن همه چيز خشوع مى كند، و همه چيز از او خوف دارد، سپس فرمودند: زمانى كه مؤمن براى خدا خالص شود، خداوند همه چيز را از عظمت و جلال او مى ترساند، حتى گزندگان و درندگان زمين و پرندگان آسمان.
امام على عليه السلام فرمودند:
سَبَبُ الْاخْلاصِ الْيَقينُ .
عامل پديد آمدن اخلاص، يقين به حقايق است.
اصْلُ الْاخْلاصِ الْيَأْسُ مِمّا فِى ايْدِى النّاسِ .
ريشه ى اخلاص، نا اميدى از همه ى آنچه كه در دست مردم است مى باشد.
مَنْ رَغِبَ فِيما عِنْدَ اللَّهِ اخْلَصَ عَمَلَهُ .
كسى كه رغبت به رحمت و رضوان و بهشت الهى دارد عملش را خالص مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
