خداوند مهربان رساندن روزى را به مخلوقات روزى خور بر خود واجب نموده، و نيازمندى در اين زمينه از قلم نمى افتد.
كانالها و طرقى كه براى رسيدن انسان به روزى مخصوص خودش قرار داده زياد است از جمله ى آنها: ارث، هبه، پيدا شدن گنج و از همه ى راهها مهمتر كسب حلال است.
كسب حلال مانند دامدارى، كشاورزى، صنعت، هنرهاى دستى، تجارت و كارهاى سنگين مثبت بدنى است.
مالى كه از طرق نامشروع به دست مى آيد حرام، و استفاده كردن از آن موجب عذاب در روز قيامت است.
دزدى، غصب، رشوه، كم فروشى، غارتگرى و به زور ستم ستاندن، ممنوع و آلوده به آنها از رحمت حق محروم است.
قرآن مجيد و روايات بر به دست آوردن حلال اصرار عجيبى دارند، تا جايى كه قرآن مجيد دستور مى دهد اول از حلال بخوريد، سپس به عبادت خدا برخيزيد.
«يا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً» .
ام عبداللَّه وقت افطار قدحى از شير براى رسول خدا فرستاد، حضرت به آورنده فرمودند: شير را برگردان و بگو اين شير از كجا براى تو آماده شده؟ رفت و برگشت، عرضه داشت: از گوسپند، باز پس فرستاد و فرمودند: گوسپند از كجا آمده؟ پيام داد: از مال مربوط به خودم خريده ام، حضرت شير را ميل كرد.
فرداى آن روز ام عبداللَّه به حضور رسول الهى آمد و عرضه داشت: من براى شما شير فرستادم و شما پس فرستادى، تا با دو بار رفت و آمد پذيرفتى، چه حسابى در كار بود؟ حضرت فرمودند: به تمام پيامبران پيش از من فرمان داده شده كه جز حلال و پاك نخورند، و جز عمل صالح انجام ندهند .
قرآن به تمام مردم روى زمين امر مى كند كه از حلال و پاكيزه تناول كنند، و در زمينه ى به دست آوردن مال و روزى و تأمين معيشت قدم جاى قدم شيطان نگذارند، چرا كه شيطان آنان را به زشتى و گناه و تهمت زدن به خدا فرمان مى دهد.
«يا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلالًا طَيِّباً وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ* إِنَّما يَأْمُرُكُمْ بِالسُّوءِ وَ الْفَحْشاءِ وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» .
اهل ايمان بايد در به دست آوردن مال اندازه نگهدارند، و به حلال خدا قناعت ورزند، و چشم به مال ديگران نداشته باشند، و به اين واقعيت بسيار مهم با تمام وجود توجه داشته باشند كه پيامبر بزرگ اسلام اعلام فرموده اند:
حُرْمَةُ مالِ الْمُسْلِمِ كَدَمِهِ .
احترام مال مسلمان همچون احترام خون اوست.
يعنى چنانكه در حفظ جان مسلمان و حيات مؤمن مى كوشيد در حفظ مال او هم بكوشيد، كه غارت مال مسلمان و سلب مالكيت او به ناحق، به مانند ريختن خون او و ضربه زدن به جان اوست.
دنبال حلال رفتن، و قناعت به روزى حق، از زيباييهاى معنوى بلكه از اصول زيبايى و آراستگى و درستى است.
از جمله امورى كه انجامش بر شخص تائب واجب عينى و لازم فورى است اصلاح مال است، به اين معنى كه اگر در مال او حقى از ديگران وجود دارد با كمال ميل و شوق، آن حق را از مالش جدا كرده به صاحبش برگرداند، و تا پايان عمر مواظب باشد كه جز حلال به دست نياورد، و غير حلال مصرف ننمايد.
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرموده اند:
مَنْ اكَلَ لُقْمَةً مِنْ حَرامٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلاةٌ ارْبَعِينَ لَيْلَةً .
كسى كه يك لقمه از حرام بخورد، چهل شب نماز او پذيرفته نمى شود.
و نيز فرموده اند:
انَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ حَرَّمَ الْجَنَّةَ جَسَداً غُذِىَ بِحَرامٍ .
خداوند عز و جل بهشت را بر بدنى كه به حرام تغذيه كرده حرام نموده است.
پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در حديثى عجيب فرموده اند:
تَرْكُ لُقْمَةٍ حَرامٍ احَبُّ الَى اللَّهِ مِنْ صَلاةِ الْفَىْ رَكْعَةٍ تَطَوُّعاً .
وا گذاشتن يك لقمه ى حرام و نخوردن آن نزد خداوند از دو هزار ركعت نماز مستحبى محبوبتر است.
منبع : پایگاه عرفان
