اين روايت از عجايب و غرائب روايات ما است؛ ناقل روايت كه اين روايت را نقل كرده، وجود مقدس اميرالمؤمنين عليه السلام است.
ايشان مى فرمايد: من با دو گوش خودم شنيدم كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند:
« شعبان شهرى »
شعبان ماه من است.
« و رمضان شهر الله »
رمضان ماه خداى است.
« فمن صام شهرى كنتُ له شفيعا يوم القيامة »
هر كسى در ماه شعبان روزه بگيرد، من را شفيع خودش در روز قيامت قرار داده است.
« و من صام شهر الله »(1)
هر كس ماه رمضان را روزه بگيرد
« آنس الله وحشتهُ فى قبره »
وقتى كه درِ قبر او را مى بندند و برمى گردند، هنوز كس و كارش از قبر دور نشدند، خطاب مى رسد: بنده من! نترس، خودم با تو هستم.
عجب مهمانى اى است! ما يك ناهار مى خواهيم نخوريم، خدا براى اين يك ناهار نخوردن، چه كار مى كند! چه خبر است؟ مى گويد: چه كنم بنده من! من كريم هستم، مى توانى من را از كريمى خود بازدارى؟
« و وصل وحدته »
خدا به او مى گويد: تنهايت نمى گذارم، آنها، زن، بچه، رفيق، تو را تنها گذاشتند،مجبور بودند، آنها كه نمى توانستند با تو بيايند، بگذار بروند، من خودم با تو هستم.
منبع : پایگاه عرفان
