الان، آن اسكلت در بهشت زهرا بدون آن سرمايه مى پوسد، درحالى كه بار آن را به دوش مى كشد و در قيامت بايد جوابگوى هر ريالش باشد.
ما هم بايد جوابگو باشيم، زيرا پيامبر اسلام، صلى اللّه عليه و آله، فرمود:
«لا يزول قدم عبد يوم القيامة من بين يدى اللّه عز و جل حتى يسأله عن أربع خصال: عمرك فيما أبليته، و مالك من أين اكتسبته، و أين وضعته، و عنه حبنا اهل البيت ...».
در دادگاه قيامت از انسان مى پرسند كه ثورتت را از كجا آوردى و با آن چه كار كردى؟ اگر بگويد تمام عمرم را صرف جمع كردن دويست ميليارد تومان كردم و بعد آن را گذاشتم و رفتم، مى پرسند: با اين نعمتى كه از سفر خدا برداشتى، چه كردى؟ خمس دادى؟ مكه رفتى؟ يتيمى را اداره كردى ...؟ اگر بگويد: اين ثروت را براى مخارج زن و بچه ام مى خواستم، مى گويند: يك زن و چند فرزند مگر چقدر هزينه داشتند و اين همه پول را براى چه كارى مى خواستند؟ آن وقت است كه ديگر جوابى وجود ندارد و حسرت و اندوه وجود انسان را دربر مى گيرد؛ روزى كه از افسوس خوردن گرهى وا نمى شود و پشيمانى ديگر سودى ندارد.
ما نيز به واقع گرفتاريم. شايد درجات اسارتمان با هم تفاوت داشته باشد، ولى همه به نوعى اسيريم. بياييد تا دير نشده از خدا بخواهيم به حق امير المومنين على ما و همه بندگان خود را از اسارت نجات دهد و از خواب غفلت كه عاقبت حسرت بارى در پى دارد بيدارمان كند.
منبع : پایگاه عرفان
