«ضريع» در اصطلاح قرآن كريم به گياهى گفته مى شود كه شتر نيز، با آن قدرت دندان و آرواره اش، نمى تواند آن را بخورد. درحالى كه قرآن مى فرمايد اهل جهنم بايد علفى را كه خودشان در دنيا كاشتند و در آخرت درو كرده اند بخورند. در خوردن يا نخوردن آن نيز مختار نيستند و چنين نيست كه بتوانند دهانشان را ببندند و بگويند ما ميل نداريم و نمى خوريم! زيرا ماموران دوزخ به زور آن را در دهانشان مى گذارند و مى گويند بايد بخورى!
مساله ديگر درباره اين گياه اين است كه رافع گرسنگى آدمى نيست.
قرآن مى گويد:
«لا يسمن و لا يغنى من جوع».
نه فربه مى كند و نه از گرسنگى بى نياز مى نمايد.
آرى، اين گياه را شب و روز به خورد اهل دوزخ مى دهند، درحالى كه نه چاق و نيرومندشان مى كند و نه از گرسنگى نجاتشان مى بخشد. تنها شكمشان از اين علف «ضريع» و «نكد» پر مى شود، اما نه چاق مى شوند و نه سير. اين غذاى كسانى است كه زمين زندگى شان را در دنيا خبيث و شوره زار قرار دادند. اما آبى كه در دوزخ خواهند نوشيد.
منبع : پایگاه عرفان
