نفس راضى و مرضى خداوند در كنار پاكان‏

آنجا ديگر صحبت از ربّ، رحمت، دعوت و خطاب نيست، اين خطاب مربوط به نفوسى است كه خود را با تدبير حكيمان تغذيه حلال كردند، آن هم حكيمانى چون خدا، انبيا و ائمه عليهم السلام. «ارْجِعِى إِلَى رَبّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً» در حالى كه موج رضايت از خدا در تو و رضايت تو از خداست: «فَادْخُلِى فِى عِبدِى»
بعد از بيرون رفتن از دنيا، تنها نيستى. تنهايى از آن نفوس شريره و حرام خور است كه بايد بعد از مردن، در تاريكى غيرقابل رد شدن قرار بگيرند. نفوس شريره و خبيثه بعد از مردن بايد در تنهايى و خلوت، با هزاران شبح هايى كه از درون خود آنها بيرون مى ريزد رو به روى هم قرار مى گيرند. اما نفوس تزكيه شده و مطمئنّه نه، به ربّ رجوع دارند و در عباد حضرت حق داخل مى شوند.
بهشت لايق نفوس پاك
«وَ ادْخُلِى جَنَّتِى» خيلى عجيب است كه نمى فرمايد: «جَنتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهرُ» «جنّات» ياء ندارد، ولى «جنّتى» دارد. معلوم مى شود اين بهشت ويژه اى است كه ما نمى دانيم چيست؛ يعنى جاى اين نفس حلال خور، بهشت ويژه اى است كه ما خبر نداريم چيست كه پروردگار عالم اين بهشت را به خود نسبت داده است:
 «وَ ادْخُلِى جَنَّتِى» اهل دل و اهل بصيرت مى گويند: اين «جنّتى» غير از «جنّات» است كه در آيات ديگر قرآن كريم نيز مطرح است. تا حدى به عظمت، بزرگى، جايگاه و توجه خاصّ پروردگار به نفس آشنا شديد و دانستيد كه تمام عظمت اين نفس در ظهور مربوط به رزق حلالِ و از جانب خدا قرارداده شده است
حب و بغض خدا نسبت به امور
از وجود مقدس حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام روايتى را نقل مى كنم و بعد در توضيح آن، هشت رزق پاكِ الهى، ملكوتى، عرشى و معنوى نفس را از قول امام صادق عليه السلام بحث مى كنيم كه البته هر كدام توضيحاتى دارد. امام حسين عليه السلام مى فرمايد: من پيوسته از زبان مبارك جدّم رسول خدا صلى الله عليه و آله مى شنيدم كه مى فرمود: «ان الله تعالى يحبّ معالى الامور و يكره سفسافها» «1» خدا امور با ارزش را دوست دارد و از برنامه هاى پست و بى ارزش متنفّر است. بخش عمده اى از اين امور با ارزشى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايد و البته در طول بيست و سه سال توضيح دادند، درباره غذاى الهى نفس است. اين غذاست كه نفس را به نفس مطمئنّه، راضيه و مرضيه تبديل مى كند.