ارباب يقين و سالكان طريق و عارفان وارسته و زبدگان پيراسته در معناى فنا گفته اند: تسليم محض و محض تسليم نسبت به تمام خواسته هاى حضرت حق و از خود غير برنامه هاى او در دل و نفس و اعضا و جوارح اظهار نكردن، مقام فناست.
[وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً] .
بر او درود فرستيد.
همه چيز را براى او و به خاطر او خواستن، همه كارى را براى او و به خاطر او انجام دادن و خلاصه حيات و ممات را با تمام شؤونش براى او قرار دادن و به تمام معنى بى خبر شدن از انانيت و منيت، مقام فنا است و اين مقام با عظمت با اجراى تمام حقوق حق و خلق همسان و هماهنگ بلكه ريشه و محرك اجراى حقوق است كه حقوق خلق، اعم از زن و فرزند و پدر و مادر و تمام مردم اعم از نيك و بد امر مولاست و خواستن امر مولا و اجرا كردن آن بدون كم ترين تعلل، مقام فناست.
خوردن و خوابيدن، گفتن و شنيدن، حركت و سكون، طلب علم و فضل، تشكيل خانواده، شركت در اداره امور اجتماع و غم خوردن براى مسلمانان و مبارزه با دشمنان و منكرات و تمام امور، اگر محض خاطر او و جلب خشنودى و رضايت حضرتش باشد، مقام فنا است.
اين مقام، اگر منحصر به دنياى ذهن و خيال و دنياى نظر و ادعا باشد به حقيقت بدان كه مرز شرك است و عين بازيگرى.
|
تا از غم هر چه هست بى غم نشوى |
تا خاك ره مردم عالم نشوى |
|
|
تا قطع نظر از خودى خود نكنى |
اين نكته يقين بدان كه آدم نشوى |
|
حيات انبيا و امامان عليهم السلام كه فقط و فقط محض حضرت حق بود و كارى جز برابر با خواسته او انجام نمى دادند، نشان دهنده مقام فناى آنان بود و همين فنا علت بقاى آنان تا عمق ابديت گشت.
منبع : پایگاه عرفان
