«انْتَ الَّذِى غَفَرْتَ »، حالا امام حسين عليه السلام نمى گويد، خدايا! اين كارها را مى خواهم در حق من انجام بدهى؛ بلكه او مى گويد، خدايا! اين كارها را در حقّ من انجام دادى، و تويى آن خدايى كه گناهان مرا بخشيدى.
چقدر امام حسين عليه السلام زيبا دارد مى گويد كه خداوند اين كار كرده. امّا باباطاهر مى گويد، خدايا! اين كار را بكن؛ امام حسين عليه السلام مى گويد، خدا اين كار را كرده، امّا باباطاهر درخواست انجام آن را داده. امام حسين عليه السلام مى گويد، چنين كارى انجام گرفته. باباطاهر مى گويد:
از آن روزى كه ما را آفريدى به غير از معصيت چيزى نديدى
حالا ما چرا گناه كرديم؟ آيا واقعاً ما مخالف خدا بوديم؟ زين العابدين عليه السلام به ما ياد داده كه به خداوند بگوييم، خدايا! تو مى دانى، نه ما با تو جنگ داشتيم، و نه ما با تو مخالف بوديم، بلكه فريب خورديم. ما گناه را به عنوان مخالفت با تو انجام نداديم. يادمان رفت و غفلت كرديم؛ اشتباه نموديم.
از آن روزى كه ما را آفريدى به غير از معصيت چيزى نديدى
آخر من مى ترسم، اين نمازهاى ما هم گناه باشد؛ اين كارهاى خوب ما هم گناه باشد؛ يعنى فرداى روز قيامت، آن ها را هم مورد اشكال قرار دهند كه بابا طاهر مى گويد: به غير از معصيت، چيزى نديدى
منبع : پایگاه عرفان
