بيابان‏هاى اطراف حرم‏

مسافران خانه حق از هر كجاى جهان، با هر وسيله‏اى حركت كنند، اكثر آنان به خصوص در اين زمان ناچارند وارد جده شوند و از آنجا در صورت وسعت وقت به مدينه و در صورت ضيق زمان به مكه روند.

در هر صورت ديده زائر اولين بار به بيابان‏هايى مى‏افتد كه در امتداد حرم قرار گرفته، بيابان‏هايى خالى از آب و علف، بيابان‏هايى پر از سنگ و ريگ و پستى و بلندى، سرسبزى آن خار مغيلان، آبش سراب، نرميش سنگ‏ريزه و رمل، با ديدن اين مناظر در عالم فكر خود چنين تصور كند كه از دنيا رفته و وارد ميقات قيامت شده؛ زيرا در ورود به قيامت انسان هيچ خبرى از محرمان و آشنايان و ساير برنامه‏ها جز اعمال خود نمى‏بيند، آنجا دادگاه عدالت را در مقابل ديدگاه خود ملاحظه مى‏كند و بس كه در آن دادگاه بدون لحاظ زن و فرزند و مال و منال از او طلب عمل صالح و ايمان مى‏كنند، اگر وقت ورودش به حريم آن بيابان‏ها شب است بايد ياد تنهايى قبر و سؤال مأموران حق بيفتد و با شنيدن سر و صداى حيوانات موذى، به ياد عذاب دردناك كه براى مجرمان فراهم شده افتاده و به خدا پناه ببرد.

آرى، در همه حال به فكر خويش افتد، به فكر گذشته خويش افتد، آينده خود را ببيند، نظرى به وقت مرگ و افتادن در بيابان تنهايى برزخ بيندازد، شايد اينگونه افكار در روحيه او و در تمام جوانب وجودش ايجاد انقلاب كند، شايد با ياد چنين برنامه‏هايى برقى از عالم ملكوت به جان او زنند تا با حرارت آن برق از اين سردى و تنبلى و تن‏پرورى و سستى و سكون در امور معنوى رها شده، دستى از او بگيرند و در بقيه عمرش بتواند حركت خود را به سوى مقصد اعلى تنظيم كند.

با ديدن آن بيابان‏ها در حالى كه از همه چيز بريده‏اى و به حق پيوند خورده‏اى، مناجات فيض آن شوريده حال را زمزمه كن.