مردن در بهترين حالت

 اين دوست ما كه يكى از كارهاى بسيار پنهانش نماز شب بود ، ده ركعت را مى‏خواند ، نماز يك ركعتى وتر كه قنوت و دعاهاى خيلى زيبايى دارد ، سيصد بار »العفو « و ده مرتبه »يا رب « دارد كه اولياى خدا اين نماز را مى‏خواندند ، ديگر از گريه به حدّ جان دادن مى‏رسيدند .

 من چند نفر از اينان را در نماز شب پنهان‏شان ديده‏ام . آنها فكر مى‏كردند من خوابم ، ولى من خودم را به خواب زده بودم كه آنان در هر نماز شب ، تا حدّ نفس‏گير شدن مى‏رسيدند ؛ يعنى فكر مى‏كرديم كه دارند جان مى‏دهند .

 چه گريه و ناله‏اى ! با اين كه هيچ گناهى نداشتند . آن وقت اين كسى كه من با او ده سال رفيق بودم ، اين قسمت قنوت :

  » هذا مقامُ العائذ بكَ من النّار «

  خدايا ! اين جايگاهى كه من ايستاده‏ام ، جايى است كه در اين نماز و هنگام تاريكى سحر ، از آتش جهنم به تو پناه مى‏برم . اين دوست من در حال خواندن اين فراز طورى گريه مى‏كرد كه اشك‏هايش جلوى پيراهنش را خيس مى‏كرد و در همان حال از دنيا رفت .