غفلت از سلامتى دين‏

غفلت از سلامت روح و قلب كه در حقيقت غفلت از حق و ايمان و روز قيامت است و محصول آن خزى دنيا و عذاب آخرت است، از اعظم گناهان و از بدترين عيوب است.

شيخ بهايى، آن عالم عارف در باب غفلت از حق و بى‏توجهى به سلامت دين و روح و قلب در كتاب «سوانح» مى‏گويد:

«غَفْلَةُ الْقَلْبِ عَنِ الْحَقِّ مِنْ أعْظَمِ الْعُيُوبِ وَأكْبَرِ الذُّنُوبِ وَلَوْ كانَتْ آنا مِنَ الْأناتِ أوْ لَمْحَةٌ مِنَ اللَّمَحاتِ حَتّى‏ أنَّ أهْلَ القُلُوبِ عَدوُّ الغافِلِ فى آنِ الغَفْلَةِ مِنْ جُمْلَةِ الكُفّار»:

بى‏توجهى دل، نسبت به حق خدا، انبيا، امامان، حلال و حرام و معارف و حقايق از بزرگ‏ترين عيوب و گناهان است، گرچه اين غفلت آنى از آنات، يا لمحه‏اى از لمحات باشد.

مسئله غفلت به اندازه‏اى قبيح است كه اهل دل، غافل را به وقت غفلت، گرچه يك لحظه باشد از جمله كفار شمرده‏اند.

غفلت از امور معنوى و عدم توجه به سلامت باطن، به اندازه‏اى خطرناك است كه پس از مدتى انسان غافل آن چنان محجوب از حقايق مى‏شود كه سنگينى محجوب بودن را، با آن كه از تمام كوه‏هاى سر به فلك كشيده سنگين‏تر است حس نمى‏كند.

در معارف الهيه آمده:

مردى به موسى گفت: تو مى‏گويى در اثر گناه قلب آدمى سياه مى‏شود، پس چرا من هر اندازه گناه مى‏كنم قلبم سياه نمى‏شود؟

موسى گفت: سياهى و تيره‏گى دل از اين بالاتر چيست كه سياهى و تيرگى قلب خود را درك نمى‏كنى!

انبياى الهى و امامان بزرگوار و عاشقان و عارفان، تا لحظه مرگ از غفلت و لغزش در دين و از خطراتى كه متوجه قلب است، به حضرت عزت جل شأنه پناه مى‏برند، چرا كه خسارتى اعظم از به خطر افتادن سلامت دين و عقل و جان نيست.