در قطعه اى از روايت خوانديد كه:
انديشه باعث فسحت خُلق است، نفس چون بر اثر جواذب مادى و شهوانى اسير شود، منبع رذايل و آلودگى ها گردد.
در اسارت نفس در بند هوا، حرص، حسد، بخل، كينه، سوء ظن و انواع رذايل بر انسان غلبه كند و هريك از اين امور فاسده، براى لغزاندن قدم به چاه بدبختى و گودال سقوط و تنور جهنم كافى است.
انسان، وقتى- با بهره گيرى از قرآن و معارف الهى- در خسارت هايى كه از ناحيه رذايل اخلاقى- چه در دنيا و چه در آخرت- به انسان مى رسد، انديشه كند و به اين معنى واقف گردد كه رذايل، موجب تنگى دل و تاريكى جان و ضيق صدر و محدوديت نفس است، بدون شك به علاج اقدام مى كند و راه فضاى با عظمت و جهان بى كران اخلاق ملكوتى را به روى نفس باز نمايد.
اين گونه انديشه پاك و با معنى، بهترين علت براى اصلاح وضع معاد و اطلاع بر عواقب كار و اضافه نمودن معرفت در كانون جان است.
منبع : پایگاه عرفان
