ذاكر حق

  ياد وجود مقدّس او باش ، به خاطر اين كه او ياد تو است و از آن جا كه ياد او نسبت به عبد هميشگى و در تمام لحظه ها است و در پيشگاه حضرت او غفلت و نسيان راه ندارد ، پس در مقابل چنين يادى كه محبوب از تو دارد ، تو هم در تمام لحظه ها و آنات و حركات و سكنات به ياد او باش . بيدار باش كه حضرت دوست ، چه گونه ياد تو است ؟ تو را خلق كرده و هرچه لازم داشتى به تو مرحمت فرموده و هرچه احتياج دارى به تو عنايت مى كند ، با اين كه هيچ احتياج و نيازى به تو ندارد . كدام لحظه را مى شناسى كه حضرت جانان از تو غافل بوده و تو را از ياد برده باشد ؟
اين ظلم بزرگى است كه محبوب به طور دائم ياد تو باشد و تو از او ياد نكنى و به خصوص به امر و نهى او توجه نداشته باشى .
امام سجّاد عليه السلام ، در دعاى ابوحمزه كه از پراهميّت ترين دعاهاى شيعه است ، درباره عنايات حضرت حق ، عرضه مى دارد :
آقاى من ! منم آن كودكى كه پروريدى ، منم نادانى كه به من علم و آگاهى آموختى منم گمراهى كه او را هدايت كردى ، منم پستى كه او را به رفعت و بلندى و آقايى رساندى ، منم ترسانى كه او را راحت و آسوده ساختى ، منم گرسنه اى كه سيرش كردى ، تشنه اى كه سيرابش نمودى ، برهنه اى كه پوشاندى ، فقير و بى چيزى كه توانگرش نمودى ، ناتوانى كه نيرويش دادى ، خوارى كه عزيزش فرمودى ، بيمارى كه درمانش دادى ، گدايى كه دستش را از عنايت و لطف پر كردى ، گنهكارى كه براى حفظ آبرويش او را پوشاندى ، خطا كارى كه
از او درگذشتى ، منم آن اندكى كه بسيارم نمودى ، خوار شده اى كه او را كمك كردى و رانده اى كه منزلش دادى . و سيّد مظلومان ، پيشواى شهيدان ، امام حسين عليه السلام در دعاى عرفه كه دعاى بى نظيرى است ، عرضه مى دارد :
اى مولاى من ! تويى كه بر من منت نهادى ، تويى كه به من نعمت دادى ، تويى كه بر من احسان كردى ، تويى كه بر من نيكى كردى ، تويى كه مرا فضيلت دادى ، تويى كه كاملم كردى ، تويى كه روزى ام دادى ، تويى كه به من توفيق دادى ، تويى كه به من عطا فرمودى ، تويى كه مرا توانگر كردى ، تويى كه مرا نگه داشتى ، تويى كه مأوايم دادى و كارم را كفايت كردى ، تويى كه هدايتم نمودى ، تويى كه خود دارم كردى ، تويى كه بر من پرده پوشيدى و مرا آمرزيدى ، تويى كه از من درگذشتى و پابرجايم كردى و عزيزم داشتى ، تويى كه كمكم كردى و بازويم را گرفتى و تأييدم فرمودى و ياورم شدى و شفايم بخشيدى و عافيتم دادى و گرامى ام داشتى .
فيض ، آن عاشق دلباخته در اين كه هرچه را بنگرى و به هرچه فكر كنى ريشه و اصل ، آنِ اوست ، مى گويد :
 *
عارفان از چمن قدس چو بوى تو كشند
چون بخورشيد فتد چشم حقايق بينان
خستگانت بدرون ظلمات ار گذرند
عاشقان با جگر سوخته و چشم پر آب
هرچه بينند جمال تو در آن مى بينند
سرو را در نظر آرند بياد قد تو
هر ثنا هركه كند در حق هركس همه را
روز ايشان بود آنگه كه به رويت نگرند
شب زمانى كه در آن طره موى تو كشند
*
خويش را بى خرد و مست به كوى تو كشند
برقع چشمه خورشيد زروى تو كشند
هر طرف دست بيازند كه موى تو كشند
تشنه آب حياتى كه ز جوى تو كشند
صورت و معنى هر چيز به سوى تو كشند
گرد گلزار برآنند كه بوى تو كشند
 به له الملك وله الحمد به سوى تو كشند
 شب زمانى كه در آن طره موى تو كشند
آرى ، او را با اين همه محبت و عنايتى كه در حق تو كرده ياد كن كه او را در عين اين كه از هر جهت بى نياز از تو مى باشد ياد تو است ، او كه تو را ياد مى كند ، ياد او نسبت به تو از ياد تو نسبت به او بزرگ تر و مرغوب تر و تمام تر است و ياد او هميشه نسبت به تو ، جلوتر از ياد تو نسبت به اوست ، حق نيست كه او اين گونه به نظر لطف و عنايت بر تو بنگرد و تو او را ناديده بگيرى !
[ وَمَعْرِفَتُكَ بِذِكْرِهِ لَكَ يُورِثُكَ الْخُضُوعَ وَالاْءِسْتِحْياءَ وَالاْءِنْكِسارَ وَيَتَوَلَّدُ مِنْ ذلِكَ رُؤْيَةُ كَرَمِهِ وَفَضْلِهِ السَّابِقِ وَتَخْلُصُ لِوَجْهِهِ وَتَصْغُرُ عِنْدَ ذلِكَ طاعاتُكَ وَإِنْ كَثُرَتْ فى جَنْبِ مِنَنِهِ ]