دنياى اولياى خدا

حضرت على عليه السلام در «نهج البلاغة» نظر اوليا و عاشقان حق را به دنيا نظر ديگرى مى داند، آن جناب عقيده دارد كه اهل دل به دنيا به ديد الهى و عمقى مى نگرند و لحظه لحظه دنيا را به آخرت ابدى و نعيم هميشگى حق، مبدل مى كنند.

عاشقان خدا آنانند كه به حقيقت و عمق و باطن دنيا بنگرند، به وقتى كه ديگران به ظاهر فريبا و زينت و زيور از دست رفتنى آن نظر كنند و به پايان و عاقبت آن توجه كنند، هنگامى كه تنگ نظران به امروز آن مشغول گردند، علل بدبختى و عذاب را با طاعت و اخلاص از بين مى برند، از ترس اين كه خود به دست آن علل هلاك گردند، تمام كالاهاى دنيا را قلباً رها كرده و دل به آن نمى بندند؛ زيرا مى دانند كه عناصر و اشيا و دنيا آن ها را رها خواهد كرد، آن را كه ديگران از امور مادى بهره زياد مى بينند، آنان در مقابل بهره آخرت بسيار كم مى بينند، مى دانند كه دريافت دنيا مساوى با از دست دادن آخرت است، با آنچه معشوق مردم است دشمنند، به وسيله آنان قرآن شناخته مى شود و آنان تمام حقايق را به وسيله كتاب يافتند و تداوم قرآن به آنان و دوام خود آنان به كتاب خدا است، اميدى بالاتر از اميد خود كه اميد به عنايت حق است و ترسى ما فوق ترس خود كه ترس از عذاب الهى است، نمى بينند.

آرى، اين وضع روحى و نفسى و قلبى و عقلى اولياى خدا نسبت به دنياست، دنيا به حقيقت كه پر سودترين تجارتخانه براى بيداران و بينايان وعلت بدبختى و شقاوت و پستى و حقارت براى كوردلان است، اهل معرفت دنيا را خانه مهمانى دانسته و در اين جايگاه عالى با آراسته شدن به ايمان و عشق و اخلاق و عمل، جز رسيدن به لقاى رب و وصل محبوب هدفى ندارند.