به حرف‏هایى که مى‏زنیم عمل کنیم

ما گوینده‏ها گاهى روى منبرها، قلاّبى هم حرف مى‏زنیم، به مردم مى‏گوییم بیرون بیایید، اول خودمان باید بیرون بیاییم. شما اگر بیرون نیامده بودید و در این مجالس نمى‏آمدید، ما باید بیرون بیاییم که چهار نفر مثل شما دور ما جمع شوند. هزار آلودگى به ما روى مى‏کند، ریا، هوا، خودخواهى، کبر، غرور، منیّت و ... من این شب‏هاى احیا به خدا عرض مى‏کنم که صدقه سر اینها اگر مى‏خواهى نظرى هم به من کن، اگر نه، خیلى التماس نمى‏کنم، خیلى حرف نمى‏زنم، چون ما زبان حرف زدن نداریم، ما را داخل قبر بگذارند از ما نمى‏پرسند خدا کیست؟ چراکه ما هفتاد سال، شصت سال روى منبرها گفته‏ایم خدا، اولین سوالى که از ما مى‏کنند این است که:

«لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَفْعَلُونَ »3 حرف‏هایى که براى مردم گفتید، چرا خودتان عمل نکردید؟