خداوند تبارک و تعالى مى فرماید :«وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَاِذَا هُم مَّنَ الاْءَجْدَاثِ اِلَى رَبَّهِمْ یَنسِلُونَ »1.و در صور دمیده شود ، ناگاه همه آنان از قبرها به سوى پروردگارشان مى شتابند .کلمه «نفخ» به معناى دمیدن است. کلمه «اجداث» که جمع و مفردش «جدث» است، به معناى قبر است. جمله آخر آیه شریفه «یَنسِلُونَ » به معناى به سوى خدا به سرعت حرکت کردن است. البته ظاهر آیه شریفه یکى از نفخه هاى الهیّه را بیان مى کند، نفخه مربوط به روز قیامت که وقتى از طرف وجود مقدّس حضرت حق دمیده شود، تمام قبرها مى شکافد و هر چه در قبرهاى عالَم بوده از زمان آدم تا آخرین قبر بیرون مى آیند و به طرف حضرت حق به سرعت حرکت مى کنند که آیات بعد، یعنى آیه 52 تا حدود آیه شصت عاقبت و نتایج این حرکت و منافع یا ضررهایى که در پسِ این حرکت متوجه انسان است، بیان مى کند، اما خداوند بزرگ غیر از این نفخه، نفخه هاى دیگرى هم دارد که تعداد این نفخه ها و این دم ها و دمیدن ها براى احدى از افراد بشر به جز خاصّان واقعى درگاه و پیشگاه روشن نیست، اما هر دَم و دمیدنى و هر نفخه اى از دم هاى الهیّه و نفخه هاى ربانیّه در این عالَم وجود و در این کارگاه با عظمت آفرینش برنامه هایى را به وجود مى آورد. دم ها و دمیدن هایى که در ارتباط با انسان است، اگر انسان از قسمتى از آن دم ها قبلاً مطلّع و آگاه باشد که این دم به او زده مى شود و این دم و دمیدن و نفخه حتما متوجه او خواهد شد و هیچ انسانى از این نفخه ها استثنا نیست، این دم را با علم به دم و نفخه غنیمت خواهد شمرد و از فرصت دمیدن دم الهیّه و پدیدار شدن نفخه رحمانیّه سرمایه هاى هنگفت ابدى و جاوید کسب خواهد کرد.
آن چه سرمایه در اختیار انبیا بوده که با خودشان به عالم برزخ بردند و از برزخ هم به قیامت مى برند. آن چه سرمایه در اختیار اولیا و ائمّه بوده، در اختیار عاشقان و عارفان بوده و با خودشان به برزخ بردند، از برزخ هم به قیامت منتقل مى کنند و انتقال این سرمایه ها به قیامت همان هشت بهشت پروردگار بزرگ عالَم است که محصول به غنیمت شمردن این نفخه هاست، البته قسمتى از نفخه ها نفخه هایى نیست که انسان آنها را غنیمت بشمارد، چون در چهارچوب مجبور بودن انسان به انسان مى رسد و آن زمان زمانى نیست که انسان بتواند آن دم الهیّه و آن نفخه رحمانیّه را غنیمت بشمارد.
