خطابهاى غضب آلود و به ستوه آورنده اى است كه طىّ آن فرمان بازداشت ، كيفر، به بند و زنجير كشيدن و به دوزخ افكندن گناهكاران زشت كردار، صادر مى شود و نجات اين مرحله سخت نيز با توسّل و اقتداى عارفانه و خالصانه بر حسين عليه السلام نه تنها ممكن است ؛ بلكه همه آنها را مى توان به نداهاى مهر و محبّت تبديل ساخت .
دليل اين سخن آن است كه خود پيامبر صلى الله عليه و آله ضمانت ملاقات زائر عارف و وظيفه شناس حسين عليه السلام را نمود و وعده داد كه :
(من تعهّد مى كنم كه در روز رستاخيز ضمن ملاقات با زائر حسين عليه السلام دستش را بگيرم و از مراحل هول انگيز و سختيهاى قيامت ، نجاتش بخشيده و او را به بهشت درآورم .)
با اين بيان در روز قيامت و در آستانه رستاخيز و به هنگامه خطاب خدا بر كيفر و عذاب گناهكاران ، به بركت توسّل عارفانه و خالصانه بر حسين عليه السلام به اين اكتفا نمى شود كه اين خطابها از زائران و سوگواران او برداشته شود، بلكه فراتر از اين خواهد بود و اين محبّت عميق به او و زيارت عارفانه او ... به صورت كارهاى شايسته جاودانه و اعمال قبول شده اى در خواهد آمد كه همواره به حساب انسان واريز مى گردد.
آرى ! به وسيله حسين عليه السلام دوزخ خاموش و دروازه بزرگ بهشت كه به نام مقدّس اوست ، گشوده مى شود و به وسيله او ورود از هر درى از دربهاى بهشت ، ميسّر مى شود، چرا كه او باب بهشت است و كليد دربهاى آن . و اوست كه باعث مسدودشدن طبقات مختلف جهنّم است .
منبع : ويژگيهاى امام حسين عليه السلام
