وجود مبارک حضرت ابي عبدالله الحسين (ع) دربارة غفران الاهی مي‌فرمايد:
«انت الذي مننت»
تويي که مجموع نعمت‌هاي معنوي و تمام انبيا و قرآن و ائمه طاهرين را رایگان به من مرحمت فرمودي.
«انت الذي انعمت»
تويي که تمام نعمت‌هاي مادي مورد نياز مرا به من دادي.
«انت الذي احسنت»
تويي که هرچه نيکي بوده، در حق من کردي.
«انت الذي اجملت»
تويي که مرا در تمام زيبايي‌هاي زندگي و طبيعت و وجودم، غرق کردي.
«انت الذي افضلت»
تويي که اضافه هم به من دادي. خيلي چيزها اضافه به من دادي.
«انت الذي اکملت»
تويي که کم نگذاشتي. هر چه به من دادي، کاملش را دادي.
«انت الذي رزقت»
تويي كه در رحم مادر براي رشد من، روزي به من مي‌دادي تا جاندار شدم.
«انت الذي وفقت»
اگر مسجد آمدم، تو مرا آوردي. اگر روزه گرفتم تو مرا به روزه موفق كردي. اگر نماز خواندم تو مرا به نماز علاقه‌مند كردي. اگر گاهي سحر بيدار شدم و يازده رکعت نماز براي محبوبم خواندم، تو آن حال را به من دادي.
اين قدر مرا دوست داري که گويا دستم را در دستت گرفتي، کارهايت نشان مي‌دهد که گويا مي‌گويي بايد با خودم باشي.
حضرت امام حسين (ع) مي‌فرمايد با هر آدمي به گونه‌اي معامله مي‌کند که ملائکه فکر مي‌کنند خدا در اين عالم غير از تو را ندارد. فقط تو يکي هستي.
«انت الذي اعطيت»
تو به من عطا کردي.
«انت الذي اغنيت»
تويي كه به من مالكيت دادي، من که مالک ذاتي نبودم و نيستم.
«انت الذي سترت»
تويي كه هر چه من گناه کردم، آن‌ها را پوشاندي؛ گفتي بندۀ من در خلوت‌ها چه کارهايي کردي؟! اما هرگز پرونده‌ات را جلوي کسي باز نمي‌کنم و هيچ وقت آبرويت را نمي‌برم.
«انت الذي غفرت»
من خلاف کردم و تو مرا آمرزيدي. من گناه کردم اما تو مرا بخشيدي.
منبع : پایگاه عرفان
