مرگ در حال زايمان

« فإذا وضعت » وقتى قابله آمد و بچه را به دنيا آورد « كان لها من الأجر ما لا تدرى ما هو لعظمه »⁽¹⁾ ام سلمه! در اين دنيا نمى توانم نشان بدهم كه بگويم ثواب زائيدن اين زن چقدر است! هيچ كس نمى داند كه وقتى زن درد زاييدن مى كشد، خدا چه ثوابى به اين زن مى دهد! كسى نمى داند.

اگر در حال درد زائيدن بميرد، او را دفن كنند، مثل شب اول عروسى، از بهشت، رختخواب مى آورند، مى اندازند و او را مى خوابانند، به او مى گويند: استراحت كن. در قيامت بيدارش مى كنند، به او مى گويند: شما بين خودت و خدا پرونده ندارى، پاك هستى.

البته زنهاى بى حجاب را نمى گويم. يك كسى گفت كه خيلى راجع به بدحجاب ها و بى حجاب ها روى منبر چيزى نگوييد، آنها هم نوار را بشنوند، يك وقت كسل مى شوند. نه خير، پس ما در بهشت را باز كنيم و به شمر هم بگوييم بفرماييد بهشت برويد!!! ما مطابق قرآن و روايات بايد حرف بزنيم. كسى كه پنجاه سال رو و مو و زينت و جوراب نازك خودش را در معرض مردان قرار داده، و هر كسى او را تماشا كرده، هر نوع لذت خواسته از او برده، به او هم بگويند: جنابعالى حسابى با خدا ندارى و پاكى؟

تازه مگر بچه اى كه زاييده است، كيست؟ او هم بيست سال ديگر مثل مادرش مى شود. در دامن همان مادر بوده است.

پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: در آخر الزمان، زنان مار و عقرب بزايند بهتر از اين است كه انسان بزايند.⁽¹⁾

پيغمبر صلى الله عليه و آله شماها را مى گويد؟ زنان چادرى را مى گويد؟ باحجاب ها را مى گويد؟ هيچ كس مانتو و روسرى را امضا نفرموده است، بلكه فرمودند: چادر از اسلام است و نشانه ملى ما است، چون مادر شيعه ـ فاطمه زهرا عليهاالسلام ـ و خديجه كبرى عليهاالسلام چادرى بودند. مانتو و روسرى اى نبودند.

زن ابولهب هم زن بود، اما سه تا كافر زاييده بود.

2 ـ حجة التفاسير و بلاغ الإكسير: 7/326؛ «ابو لهب: نامش عبد العزّى است و وى از فرزندان عبدالمطلب است.

فرزندان ابو لهب:

1- عتبه: بضم اول و سكون ثانى و فتح ثالث بر وزن غرفه.

2- معتّب: بضم اول و فتح ثانى و شد ثالث مفتوح بر وزن مثلث.

3- عتيبه: بضم اول و فتح ثانى و رابع و سكون بقيه بر وزن جهينه. و اين همان است كه شير، او را خورد.

ابولهب بنام هر سه پسرش مكنى بود كه ابوعتبه و ابومعتب و ابوعتيبه خوانده مى شد.

مادر هر سه پسر: امّ جميل است و هم او «حَمَّالَةَ الْحَطَبِ» است و وى دختر حرب پسر اميّه پسر عبدشمس پسر عبد مناف است.

عتبه و معتب در جنگ حنين با پيامبر صلى الله عليه و آله بودند و در ركاب آن سرور ثبات ورزيدند و چشم معتب در آنروز زخم برداشت و هر دو تن در مكه اقامت داشتند و به مدينه نيامدند و هر دو نفر داراى عقب اند و فضل بن عباس شاعر، از اعقاب عتبه است.»