
سرزمين پاكىها و ناپاكىها
بايد ببينيم اين مخزن را در برابر چه خانوادهاى، چه مدرسهاى و چه حزبى قرار مىدهيم. پيامبر صلىاللهعليهوآله مىفرمايد:
«اَبواه يهوّدانه وَيُنَصّرانه وَيُمَجِسانَه»
پدر و مادر هستند كه فرزند را يهودى يا نصرانى يا مجوسى تربيت مىكنند پدر و مادر، دو رود هستند كه بايد ديد چه چيزى را در اين مخزن مىريزند. مدرسه، جامعه احزاب و كتابها همگى رودهايى هستند كه به اين مخزن مىريزند. اين مخزن هم نمىتواند آرام باشد. خداوند آن را متحرك آفريده است و اين اعضا و جوارح، ابزار تحرك آنند. اگر مخزن اين سرزمين وجود انسان، از پاكىها پر باشد:
« وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ »
تمام رويدنىهاى بيرون از اين مخزن كه از آن سيراب مىشوند، گياه الهى خواهند شد :
« يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ »
يعنى زارع اين زمين پروردگار است :
« ءَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّ رِعُونَ »
آيا شما زارع هستيد يا خداوند زارع است. آن گاه از چشم صاحب اين مخزن پاك، نظر پاك ظهور مىكند. از گوش پاك، علم الهى ظهور مىكند. اميرالمؤمنين عليهالسلام مىفرمايد :
«وَقِفُوا على أَسماعَهم العلمُ النافع لَهُم»
از گوشى كه به مخزن پاكى وصل است، گيرندگى علم ظهور مىكند. از دست نيز همين طور است. شهوت فقط در امر حلال يا در عصمت و عفت و تقوا خرج مىشود. پاى انسان در مجالسى شركت مىكند كه مجالس به پروردگار وصل است، فرقى نمىكند كه اين مجلس عرفه، كميل، يا مجلس كسب پاك با درآمد پاك باشد:
« وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِى خَبُثَ »
اما سرزمين آلوده و ناپاك و پر از آشغال:
« لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً »
گياه مختصر به درد نخور بيرون مىدهد كه نه انسان سراغ آن مىرود و نه حيوانات :
وَالَّذِى خَبُثَ لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً »
و در سرزمينى كه ناپاك است گياه ناقص مىرويد.