بايد ببينيم اين مخزن را در برابر چه خانواده اى، چه مدرسه اى و چه حزبى قرار مى دهيم. پيامبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
«اَبواه يهوّدانه وَيُنَصّرانه وَيُمَجِسانَه»
پدر و مادر هستند كه فرزند را يهودى يا نصرانى يا مجوسى تربيت مى كنند پدر و مادر، دو رود هستند كه بايد ديد چه چيزى را در اين مخزن مى ريزند. مدرسه، جامعه احزاب و كتاب ها همگى رودهايى هستند كه به اين مخزن مى ريزند. اين مخزن هم نمى تواند آرام باشد. خداوند آن را متحرك آفريده است و اين اعضا و جوارح، ابزار تحرك آنند. اگر مخزن اين سرزمين وجود انسان، از پاكى ها پر باشد:
« وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ »
تمام رويدنى هاى بيرون از اين مخزن كه از آن سيراب مى شوند، گياه الهى خواهند شد :
« يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ »
يعنى زارع اين زمين پروردگار است :
« ءَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّ رِعُونَ »
آيا شما زارع هستيد يا خداوند زارع است. آن گاه از چشم صاحب اين مخزن پاك، نظر پاك ظهور مى كند. از گوش پاك، علم الهى ظهور مى كند. اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد :
«وَقِفُوا على أَسماعَهم العلمُ النافع لَهُم»
از گوشى كه به مخزن پاكى وصل است، گيرندگى علم ظهور مى كند. از دست نيز همين طور است. شهوت فقط در امر حلال يا در عصمت و عفت و تقوا خرج مى شود. پاى انسان در مجالسى شركت مى كند كه مجالس به پروردگار وصل است، فرقى نمى كند كه اين مجلس عرفه، كميل، يا مجلس كسب پاك با درآمد پاك باشد:
« وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِى خَبُثَ »
اما سرزمين آلوده و ناپاك و پر از آشغال:
« لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً »
گياه مختصر به درد نخور بيرون مى دهد كه نه انسان سراغ آن مى رود و نه حيوانات :
وَالَّذِى خَبُثَ لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً »
و در سرزمينى كه ناپاك است گياه ناقص مى رويد.
منبع : پایگاه عرفان
