اولیای الهی در میان سخنان نیز همیشه احسن القول را انتخاب می‌کردند. البته این‌ها وقتی سخن می‌گفتند سخنشان همراه با ده صفت بود. وقتی امیرمؤمنان (ع) دهانش را برای سخن گفتن باز می‌کرد قول او تجلیگاه ده مرحله رحمت بود. انبیاء و ائمه (ع) هم وقتی سخن می‌گفتند همین‌گونه بود و به قول حضرت صادق (ع) سخنشان نور بود.
سدیر صیرفی که یکی از راویان ماست، می‌گوید: خدمت حضرت صادق (ع) بودم و حضرت در حال سخن گفتن بود. من به ایشان گفتم سخنان شما مثل درّ و گوهر است: «کلامک کالجوهر». حضرت صادق (ع) فرمود: «و ما الجوهر الا الحجر»؛ یعنی گوهر که جز سنگی نیست و چرا سخن ما را تشبیه به سنگ کردی؟! اگر امام ششم (ع) سخنی بالاتر از نور سراغ داشت آن را می‌گفت، اما از اینکه او زبانش را غرق در نور الهی کرده معلوم می‌شود بهترین سخن، سخن خداست. بنابراین، انسان باید همیشه در پی بهترین‌ها باشد و اگر بناست به تماشا هم بنشیند باید به تماشای بهترین‌ها بنشیند.
منبع : پایگاه عرفان
