یکی از کسانی که خودش را خوب معنا کرد عارفی است به نام سهل بن عبدالله تستری که برای همین شوشتر ایران بوده است. او از ده، دوازده سالگی در وادی عرفان افتاده و بعد هم معلم خوبی شده است. او خودش را خوب معنا کرده است. شکم و شهوت که آدم را معنا نمی‌کند. یک نفر نزد او آمد و گفت: ای عارف الهی! می‌خواهم به سفر بروم مرا نصیحت کن! من هرچند کتاب‌های عرفانی زیاد خوانده‌ام اما در نصیحت‌هایی که به مسافر کرده‌اند زیباتر از این نصیحت ندیده‌ام. وی گفت: اگر در سفر یار می‌خواهی، خدا بهترین یار است. اگر همراه می‌خواهی کرام کاتبین که مامور هستند و همه لحظات تو را می‌نویسند بهترین همراهند. اگر مونس می‌خواهی، قرآن کریم بهترین مونس است. اگر عبرت می‌خواهی، گذشتگان تو که الان همه با دست خالی زیر خروارها خاک هستند بهترین عبرت‌اند و اگر واعظ می‌خواهی، مرگ بهترین واعظ است. اگر هم هیچ‌کدام از آنها را نمی‌خواهی، بهترین جایی که به درد تو می‌خورد جهنم است.
مست‌اند ذرات جهان هوشیار کو؟ هوشیار کو؟
منبع : پایگاه عرفان
