آفرينش حكيمانه‏

متأسفانه ما فكر خود را به همه چيز مشغول مى‏كنيم، اما يك بار مطالعه نمى‏كنيم كه كجاييم و چه مى‏كنيم؟ براى همين، در كارهاى خود فكر نمى‏كنيم، در ازدواجمان فكر نمى‏كنيم، و .... چگونه ممكن است با اين وصف در زمره كسانى نباشيم كه در هنگام بررسى ميزان عقل در قيامت محكوم مى‏شوند؟ اما اگر درباره خدا ونعمت‏هاى او بينديشيم و با فكر خويش به او برسيم، كم كم، مركز اسماء و صفات الهى مى‏شويم و آن قدر ارزش مى‏يابيم كه مقاممان در طول مقامات انبياى الهى قرار مى‏گيرد و در قيامت نيز با آنان محشور مى‏شويم.
نكته مطلب در به كارگيرى فكر در اين است كه در دنيا و آخرت همنشين و گرفتار افرادى چون يزيد و معاويه و ابوسفيان و ابوجهل نباشيم، بلكه در كاروان متفكران و صاحبان عقل قرار گيريم؛ در زندگى خود، خدا را گم نكنيم و از وجود مقدّسش غفلت نورزيم؛ به آفرينش خداوند بينديشيم، خداوندى كه آفرينش‏اش همه از روى حكمت است.
براى نمونه، اگر دقت كنيم مى‏بينيم كه خداوند گياهان را به رنگ سبز آفريده است، چون سبز بهترين رنگ‏هاست. وقتى انسان در چمنزارى گردش مى‏كند يا به منظره سرسبزى نگاه مى‏كند، افسردگى‏اش از بين مى‏رود و دلش باز مى‏شود. «1» اين خاصيت رنگ سبز طبيعت است. براى همين، اگر گياهان به رنگ سرخ بودند، گردش در چمنزار يا ديدن جنگل صفابخش نبود و براى اعصاب نيز زيان داشت. اگر گياهان به رنگ سياه بودند، آيا افسردگى را از دل مى‏بردند؟ آيا بشر در اين هنگام تفريح‏گاهى داشت؟ آيا دل‏تنگى بشر دائمى نمى‏شد؟ اگر رنگ همه‏ گياهان زرد و منظره پاييز هميشگى بود، چه مى‏شد؟ اگر گياهان سفيد رنگ بودند، آيا مى‏توانستيم چشم صحيح و سالمى داشته باشيم؟
رنگ سفيد چشم انسان را مى‏زند. از اين رو، پزشكان براى زندگى در مناطق برفى عينك مخصوصى را لازم مى‏دانند. آيا اختيار رنگ سبز براى گياهان، در ميان همه اين رنگ، نشانه عقل و حكمت سازنده آن نيست؟