خوش به حال كسى كه نفسش رام شد

در كتاب با ارزش «نهج البلاغة» نقل شده است كه:
جنازه‏اى را به گورستان مى‏بردند، حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام شنيد مردى مى‏خندد، خنده‏اى كه ناشى از غفلت بود. فرمود: گويا مردن بر غير ما نوشته شده و خيال مى‏كنى كه حق در اين دنيا بر غير ما لازم گشته و مى‏پندارى مرده‏هايى كه مى‏بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما بازمى‏گردند، ايشان را در قبرهايشان مى‏گذاريم و اموالشان را مى‏خوريم مثل اين كه ما پس از آن‏ها جاويد خواهيم ماند. واى بر ما، مرگ مردم كه براى ما پند و عبرت است فراموش كرده‏ايم و به هر آفت و زيانى گرفتار آمده‏ايم.
خوش به حال كسى كه نفسش رام شد و عمل و كردارش پاك و شايسته و قصدش پسنديده و اخلاقش نيكو گشت و زيادى مالش را در راه خدا صدقه داد و زياده‏گويى زبانش را مهار نمود، از آزار مردم خوددارى كرد و سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله بر او سخت نيامد و به بدعت نسبت داده نشد