پروردگار عالم در چندين سوره از حضرت ابراهيم، عليه السلام، ياد مى‌كند و ويژگى‌هاى وى را بيان مى‌دارد كه از جمله آن‌ها متابعت حضرت ابراهيم، عليه السلام، است.
«انّ من شيعته لابراهيم».
نكته در اين است كه پيش از آن كه ابراهيم پيغمبر اولو العزم و صاحب صحف باشد و فرزندى مثل اسماعيل داشته باشد و پدر همه انبياى بعد از خود قرار بگيرد، مطابق نص قرآن كريم پيرو حضرت نوح، عليه السلام، بوده است؛ يعنى ابراهيم بودن را از اين تابع بودن به دست آورده است. درحالى‌كه كسى كه تابع و مأموم شيطان و اقتداكننده به اوست، هيچ‌چيز گيرش نمى‌آيد. اين نكته مهم و قابل دقتى است كه مى‌تواند براى ما بالاترين درس‌ها باشد.
وقتى قرآن مى‌خواهد از پيغمبر اسلام، صلى اللّه عليه و آله، تعريف كند، غير از مساله عبد بودن مى‌فرمايد:
«انّ اولى الناس بابراهيم للذين اتبعوه».
نزديك‌ترين مردم از نظر شخصيت و معنويت به ابراهيم كسانى هستند كه از ابراهيم پيروى كرده و مثل پيغمبر من تابع ابراهيم‌اند:
«و هذا النبى و الذين آمنوا».
مساله اقتدا اين اندازه مهم و جدى است، آن هم به شخصى كه خدا او را برگزيده تا انسان‌ها به او اقتدا كنند.
منبع : پایگاه عرفان
